Η ψυχολογική βία που ασκήθηκε στον καθηγητή Αλεξανδρόπουλο έφερε τον θάνατό του. Ήταν μια συλλογική βία με καθεστωτικά χαρακτηριστικά γι’ αυτό δεν μπορεί να χρεωθεί μόνο στον πρύτανη ή σε μια μικρή ομάδα ατόμων. Άλλωστε ανάλογη, και μάλιστα πολλαπλάσιας έντασης βία έχει ασκηθεί και στον καθηγητή Καλλία του μαθηματικού τμήματος. Πρόκειται για μια βία που, πηγάζει από μια μειοψηφία μελών ΔΕΠ σε όλες τις σχολές η οποία ελέγχει το Πανεπιστήμιο Κρήτης εδώ και χρόνια με την διαρκή στήριξη των τεσσάρων κομματικών ηγεσιών, των φοιτητικών παρατάξεων και της ΠΟΣΔΕΠ.
Οι ενστάσεις του Αλεξανδρόπουλου για τον τρόπο επιλογής των μεταπτυχιακών στο τμήμα του απορρίφθηκαν. Δύο όργανα επικύρωσαν ομόφωνα, εκτός από τρία λευκά, τα πρακτικά της επιτροπής επιλογής των μεταπτυχιακών. Η ποιότητα αυτής της ομοφωνίας κρίνεται και από το γεγονός ότι πέρα από τις επίσημες διαδικασίες οι «συνάδελφοί» του δεν δέχτηκαν ούτε να τον ακούσουν στην σύγκλητο εκείνη την ημέρα με το πρόσχημα ότι δεν είχε απαρτία! Ο δρόμος για την παραπομπή του στο πειθαρχικό, δηλαδή στην ηθική του εξόντωση είχε ανοίξει.
Τα 4 κόμματα και το εσωτερικό καθεστώς παραδίνουν στην πυρά σήμερα τον πρύτανη όχι για την απαράδεχτη παραπομπή του Αλεξανδρόπουλου αλλά γιατί δεν είναι εντελώς δικός τους. Ο ΣΥΝ πρωτοστάτης στις διώξεις ζητάει νέες πρυτανικές εκλογές και τα υπόλοιπα κόμματα ζητάνε, προς το παρόν, παραίτηση. Η «επόμενη» λύση προωθείται.
Ταυτόχρονα μια τριμελής επιτροπή διεξόδου από την κρίση έχει αναλάβει το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης. Όμως καμιά επιτροπή μέσα από το πανεπιστήμιο δεν είναι αρμόδια να κρίνει την στέρηση ακόμα και της απολογίας, που επιβλήθηκε συλλογικά στον Αλεξανδρόπουλο. Γιατί που ήταν τα μέλη αυτής της επιτροπής όλο αυτόν τον καιρό που συντελούνταν το έγκλημα και τι έκαναν για να το εμποδίσουν; Πόσο είναι πάνω και πέρα από τις αντιθέσεις που οδήγησαν τον Αλεξανδρόπουλο στο θάνατο; Επιπλέον η κατάχρηση της αυτοδιοίκησης με σκοπό την άσκηση βίας στους διαφωνούντες ή αλλιώς η αντιμετώπισή τους ως «αντιφρονούντων» είναι καθαρά ζήτημα πολιτικής δημοκρατίας και σαν τέτοιο αφορά συνολικά τον λαό τα κόμματα και την κυβέρνηση. Αυτό το ζήτημα δεν κρίνεται από τα όργανα διοίκησης ενός πανεπιστημίου.
Η τριμελής επιτροπή πρέπει σε κάθε περίπτωση να παραιτηθεί ως αναρμόδια. Οι έρευνες για τον Αλεξανδρόπουλο θα πρέπει να γίνουν από εξωπανεπιστημιακό ανακριτικό σχήμα που θα πρέπει να ερευνήσει και το ζήτημα των ομοφωνιών. Η επιτροπή πρέπει να διερευνήσει το ζήτημα από ευρύτερη σκοπιά δηλαδή να εξετάσει και τις 9χρονες διώξεις του καθηγητή του μαθηματικού τμήματος Κ.Καλλία και την πιθανή ανάμιξη ατόμων και στις δύο υποθέσεις. Τέλος πρέπει να δημιουργηθεί δημοκρατική επιτροπή αγώνα που να ελέγχει αυτές τις έρευνες.
Το Πανεπιστήμιο Κρήτης και στην περίπτωση του Αλεξανδρόπουλου όπως και του Καλλία είναι υποχρεωμένο να λογοδοτήσει στην κοινωνία. Καμιά αυτοτέλεια δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό. Η αυτοτέλεια παραχωρείται για την λειτουργία του πανεπιστημίου και όχι για καταχρήσεις εξουσίας.
Ο καθηγητής Καλλίας άρχισε να διώκεται από την στιγμή που σαν πρόεδρος του μαθηματικού επιχείρησε το χειμώνα του 1997-98 να κάνει εκλογές διευθυντών τομέων, να αποκεντρώσει δηλαδή την εξουσία, όπως επέβαλε ο νόμος. Το ΠΚ οφείλει να λογοδοτήσει σήμερα στην κοινωνία γιατί ο καθηγητής Καλλίας ενώ έχει δικαιωθεί με τέσσερις αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων συνεχίζει να διώκεται και σήμερα επί 9 χρόνια. Γιατί έχει περικοπεί ο μισθός του, γιατί του απαγορεύτηκε να διδάσκει, και γιατί δεν του πληρώνονται οι μισθοί τόσων χρόνων που του επιδικάστηκαν λόγω της δικαίωσής του. Η υπουργός παιδείας οφείλει να παρέμβει και στις δύο περιπτώσεις.
Κανείς όμως από τους αξιωματούχους του πανεπιστημίου και όσους άλλους εμπλέκονται δεν αναγνωρίζει δημόσια ότι ασκήθηκε αυτή η ψυχολογική βία που αναφέρουμε. Αυτό το κάνουν κάποιοι ευθέως και άλλοι σιωπώντας. Σιωπούν όμως όλοι: και η υπόλοιπη διοίκηση που δεν εμπλέκεται άμεσα στην υπόθεση, και τα μέλη ΔΕΠ, και οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι παρατάξεις. Σιωπά και το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών του Παν. Κρήτης. Σιωπά και η ΠΟΣΔΕΠ. Σιωπούν όμως, και αυτό είναι το σημαντικότερο, και τα 4 κόμματα και τελικά η μόνη φωνή που φτάνει στην κοινωνία από το εσωτερικό του πανεπιστημίου είναι ότι κανείς ποτέ δεν άσκησε βία. Η απόδειξη γι’ αυτό, όπως λένε, είναι ότι οι αποφάσεις ελήφθησαν από τα διοικητικά όργανα και επομένως ήταν νόμιμες. Επομένως που υπάρχει βία; Μέσα στην σιωπή αυτή είναι η μόνη φωνή που φτάνει ξανά στην κοινωνία. Τέτοιου είδους επιχειρήματα συγκαλύπτουν και μάλιστα δικαιολογούν το έγκλημα. Τα 4 κόμματα σε συνεργασία με το διακομματικό καθεστώς που ελέγχει το ΠΚ επιτείνουν σκόπιμα το έλλειμμα της κοινωνικής λογοδοσίας του ΠΚ με το να παρουσιάζουν στην κοινωνία ως λογοδοσία τις δήθεν απαντήσεις και τις δικαιολογίες που αντλούν από την διοικητική του λειτουργία, γιατί δεν θέλουν κανένα κοινωνικό έλεγχο, καμιά αξιολόγηση. Ούτε από τον λαό ούτε από καμιά κοινωνική τάξη, ούτε από το κράτος, ούτε από κανένα καθηγητή και φοιτητή, γιατί θέλουν να είναι εξουσία οι ίδιοι. Θέλουν να αξιολογούν οι ίδιοι. Αυτή η μειοψηφία που ελέγχει το ΠΚ χρησιμοποιεί το κύρος και την εξουσία της καθηγητικής θέσης, που της δίνεται από το κράτος, για να την ερμηνεύει και να την μετατρέπει στην πράξη σε δικό της κύρος και εξουσία. Νομίζουν ή τους συμφέρει να πιστεύουν ότι η αυτοτέλεια συνίσταται στην παράδοση των πανεπιστημίων, σαν ατομική ιδιοχτησία, στο προσωπικό τους. Το τραγικό με το ΠΚ είναι ότι έχει περάσει στην ιδιοκτησία του χειρότερου τμήματος της αστικής τάξης αυτού που εκφράζεται πολιτικά από την υποτιθέμενη «αριστερά» την «αριστερά» του «τέως υπαρκτού σοσιαλισμού», δηλαδή του κρατικοκαπιταλιστικού φασισμού.
Η σημερινή μειοψηφία που ελέγχει το ΠΚ δημιουργήθηκε αρχικά από την συμμαχία του ΠΑΣΟΚ και της «αριστεράς» σαν επιστημονικός συντεχνιακός πολιτικός στρατός, στη βάση του κρατικού και του ευρωπαϊκού χρήματος, όχι για να αναπτύξει αλλά για να ελέγξει το Πανεπιστήμιο Κρήτης και γενικά το πανεπιστήμιο για να βοηθήσει στον έλεγχο των άλλων ΑΕΙ. Το αρχικό σύνθημα αυτής της συντεχνίας για «ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο» έκρυβε πάντα τα βαθιά αντιλαϊκά χαρακτηριστικά του ακόμα και όταν, πολύ νωρίς, μετατράπηκε σε καθεστώς.
Το ΠΚ επομένως βρίσκεται σε μια μόνιμη νευρική κρίση ακαδημαϊκής ταυτότητας εξαιτίας της στραβής εφηβικής του ηλικίας και των πρόωρων γηρατειών του. Το κύριο πρόβλημά του είναι το δημοκρατικό του έλλειμμα. Για να ξεφύγει από την κρίση του οφείλει να συγκροτήσει έναν δημοκρατικό πόλο που θα ανατρέψει το σημερινό καθεστώς και θα αποκαταστήσει τη δημοκρατική λειτουργία του ιδρύματος.
Η κοινωνία, πιστεύουμε, θέλει καθηγητές σαν τον μαθηματικό Καλλία και σαν τον Αλεξανδρόπουλο, να κάνουν μάθημα στα παιδιά μας. Θέλουμε Καλλίες, που γεμίζουν τα αμφιθέατρα, που έχουν παγκόσμια αναγνώριση, που θεωρήματα έχουν το όνομά τους (θεώρημα Καλλία στην ανάλυση, γεωμετρία και φυσική).
Οι παράγοντες της πανεπιστημιακής ζωής και πρώτοι οι φοιτητές οφείλουν να συμπαρασταθούν στον καθηγητή Καλλία που δικάζεται την Τετάρτη 31/5/2006 στο εφετείο στα Χανιά στις 9 π.μ. με χαμηλού επιπέδου απίστευτες κατηγορίες για την χρήση αιθουσών και εξοπλισμού την περίοδο της προεδρίας του 1997-99. Η τιμωρία των υπευθύνων του θανάτου του Αλεξανδρόπουλου και ένα κίνημα για την αθώωση του Καλλία ας γίνουν η αρχή για να νικηθεί η καθεστωτική καταπιεστική ομάδα και ένα νέο δημοκρατικό και επιστημονικό περιβάλλον να δημιουργηθεί στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Αθήνα 29/5/2006